Mambo

De zon schijnt 's morgensvroeg volop, lucht is strakblauw en het is dus al behoorlijk warm (tegen de 30 graden) als we ontbijten
met banaan, eieren en toast. Dit wordt het standaardontbijt hier. Rond 9.15 uur worden we opgehaald en begin ik aan mijn eerste werkdag. Kitty heeft nog vrij en gaat een simkaart halen voor het internetten.
Russell, de manager met wie ik samenwerk, stuurt me wat documenten om door te lezen en later zijn we gaan praten over de invulling van mijn werk hier. Ik ga enkele lopende projecten kritisch bekijken en vanuit een 'Nederlandse' managementblik becommentarieren. Wat gaat goed, wat kan beter enz. Daarnaast ben ik gevraagd om de programmamanagers en projectmanagers door te lichten of ze wel voor hun taak goed uitgerust zijn en/of voldoende capabel.
Ik begin er een beetje in te komen: op kantoor werkt iedereen op een laptop met draadloze verbinding of met een 'Donga', een usb-stick
met een data-kaart erin waarmee je praktisch overal kunt internetten. Opvallend hoe ver men hier in dat opzicht is, net als het
bankieren met je mobiel waardoor je je geld kan ophalen bij Vodacom winkels.
Centrale plek in deze villa is de keuken, waar je je koffie, thee of water kan halen. Beneden zit de administraie en de financiele afdeling. Boven
zit ik in een kantoortuin met 12 werkplekken. Hier werken de programmamanagers en projectmanagers. De directeur heeft een eigen
kamer. Boven en beneden is een vergaderzaal. Verder kan je buiten op het balkon of beneden in de veranda zitten en werken.
Russell heeft mij toegang gegeven tot DevResults, een digitale databank van VSO Tanzania. Het is de bedoeling dat alles erin komt
te staan van hun projecten plus dat iedereen het gebruikt. Beiden zijn een uitdaging. Op 8 juli word ik via internet (gotomeeting) door iemand uit Washington door het hele programma geleid.
Dar, zoals iedereen deze stad noemt, is een enorme stad met ruim 2 miljoen inwoners. VSO zit met veel NGO's en andere organisaties en
ambassades/consulaten en expatriates in de wijken Oyster Bay/Msasani. Hier wonen schatrijke Tanzianen maar ook de rijkere middenklasse begint zich hier te vestigen hoewel de grond peperduur is. Zo vertelde men mij dat een beetje leuk appartement voor een expat al gauw 2000 dollar huur per maand kost. Dat zijn zo wat de prijzen van de westerse hoofdsteden!
Als je dan naar de wegen kijkt, snap je niet dat er nog auto's rijden. Er is nauwelijks een stuk weg zonder om de haverklap over drempels te moeten of enorme gaten/putten in de weg te ontwijken. Die putten en gaten ontstaan in de regentijd en worden dan in de maanden erop een beetje opgelapt met het vullen met stenen. Ondanks dat is er veel verkeer van auto's, kleine bussen (Dalla dalla geheten)
tuk tuks (bijaasj heten die hier) en motoren en fietsen. Men geeft elkaar het liefst geen voorrang, stoplichten kunnen ze net zo goed
afschaffen want niemand let er op en iedereen maakt rare bewegingen om de gaten/putten te ontwijken of ze het beste te kunnen nemen.
Als passagier wordt je geheel door elkaar gerammeld en sta je soms doodsangsten uit. Maar alles went, dus ook dit en inmiddels begin
ik het al bijna gewoon te vinden. Lopen kan je natuurlijk ook, maar blijf echt aan de kant van de weg of op de 'stoep' want je wordt zo
van je sokken gereden. Dar voelt wel veilig maar ik hoor iets te veel verhalen over 'bag snatching'. Als je loopt, hou je tas dan van de weg af
of hang het aan je schouder van de weg af, want vanuit auto's of motors worden tassen/rugzakken anders zo van je weggegrist. Maar dat
is tot nu toe het enige vervelende wat ik heb gehoord.
Via Kitty, mijn collega, die bij IOM (International Organisation for Migration) is geplaatst, kreeg ik van haar directeur de uitnodiging
om mee te doen met een partijtje voetbal dat een groep expats/volunteers elke donderdag vanaf 17.30 spelen op het voormalige terrein van de stafleden van de Noorse ambassade, toepasselijk Valhalla geheten. Jean Van Wetter, directeur VSO Tanzania, speelt ook altijd mee en haalt mij op van Kays Lodge. Het veld is een gravelveld met 2 kleine goaltjes en na een verdeling van de mannen, gaan we spelen. Pfoei, wat is het nog warm en met voetbal moet je, zeker met een team van 5/6 man behoorlijk op en neer rennen. Het spel ging door tot het te donker werd, dus tegen 18.30 uur. Ik was kapot en werd me bewust van mijn kwaliteiten als voetballer, namelijk niet bestaand. Echt hopeloos was het niet maar vergeleken met een aantal anderen voelde ik me wel een kneus. Gelukkig kan Jean er ook helemaal niks van. Ik was wel de oudste van de groep wat ook verklaarde waarom ik door sommigen domweg er werd uitgelopen.
Eenmaal terug in de Lodge was het heerlijk om te douchen en alle rode stof van het gravel dat werkelijk overal zat eraf te spoelen.
Grappig is ook dat het standaardbed hier slechts 1.80 meter lang is. Dat noemen ze de Swahili lengte maar daar heb ik weinig aan. Gelukkig is heb ik een dubbelbed zodat ik diagonaal kan liggen onder mijn klamboe. Dit laatste is wel nodig, want naast malaria komt hier helaas ook veel knokkelkoorts voor die je via de Denguemug kan krijgen. Het is bepaald geen pretje als je dit krijgt. Ach en zo'n klamboe is het ook wel knus.