Unguja

De vorige avond mijn spullen ingepakt voor een weekje Zanzibar en Pemba. Ik ben erg benieuwd naar Zanzibar, de naam heeft voor mij altijd een bepaalde magische klank, tropisch en romantisch. Hoe zal het in werkelijkheid zijn? Het begint al met de naam. De locals nnoemen Zanzibar vaak Unguja omdat de 'republiek' Zanzibar uit 2 eilanden bestaat, nl Unguja en Pemba. Maar goed, als je Zanzibar zegt, weet iedereen wat je bedoelt.
's Morgens om 7.30 uur krijg ik op kantoor van Delfina een stukje chapali, een soort pannekoek, wat de Tanzanianen kennelijk vaak als ontbijt eten. Ik miste eigenlijk wel de stroop en poedersuiker maar ja, dit ging ook wel. Uiteindelijk met Richard, een van de chauffeurs hier bij VSO, naar de haven gegaan waar ik met de veerboot naar Zanzibar vertrek. Het verkeer is behoorlijk druk en Richard moet nog wat toeren uithalen om te zorgen dat ik op tijd ben bij de veerboot waar we ook nog een ticket moeten kopen. Bij Azam Ferries komen we rond 9 uur aan. Richard koopt een ticket voor mij ($40) en regelt ook een drager want naast mijn eigen tas en rugzak heb ik ook een zware tas bij me voor VSO vrijwilligers op het eiland Pemba. Alle vreemdelingen aan boord zitten op het achterdek of in de airco ruimte en de lokale bevolking mag het beneden uitzoeken. Het is een nieuwe en snelle boot. De afstand is 50 kilometer en na ruim 1,5 uur komen we aan op Zanzibar. De haven ligt aan het oudste plaats van Zanzibar en dat heet Stonetown, onderdeel van het veel grotere Zanzibartown. Bij de grenspost heb ik een probleem. Ik heb namelijk nog geen werkvisum. Dat is wel aangevraagd, maar nog niet in mijn paspoort gezet. Dus de officier zegt dat hij me eigenlijk niet mag toelaten, tenzij ik dat werkvisum daar ter plekke betaal en in mijn paspoort laat zetten. Maar het hele proces is al in gang gezet in Dar es Salaam, zeg ik. Dat is dan
toch dubbel werk en dubbel betalen. De officier geeft geen krimp en ik heb gebeld met het VSO-kantoor. Vero, die de aanvraag daar heeft ingediend, praat een tijdje met de officier en het eind van het liedje is de vraag of ik de $200 ter plekke kan betalen zodat het meteen geregeld is. Ik moet natuurlijk wel een recuutje vragen, zodat ik het later via VSO weer terugkrijg. Mooi begin van mijn komst op Zanzibar. Met de taxi rijd ik naar het hotel wat VSO altijd gebruikt, het Shangani hotel, midden in Stonetown. Daar aangekomen schrijf ik me in maar de receptioniste vraagt of ik de 4 overnachtingen direct betaal, terwijl ik dacht dat dit via VSO zou gaan. Bankzaken gaan zeer moeizaam in dit land. Een creditcard kan je alleen gebruiken om geld mee op te nemen en verder niet. Hopeloos is dat want dat betekent dat je altijd met een portemonnee met veel cash rondloopt. Ik ben dat niet meer gewend door ons o zo handige pinnen.
Stonetown is wel erg gezellig. Er zijn veel winkeltjes, boetiekjes, cafes en restaurants. Veel smalle straatjes waar geen auto's in kunnen, dat scheelt ook een boel. Hier hoor je weer de fietsbel of een brommertje dat je wil passeren. Het ziet er allemaal ook goed verzorgd uit. Dat is in Dar wel anders. Inmiddels heb ik een afspraak met Mary, een Engelse die bij het Ministerie van Volksgezondheid in Zanzibar werkt via een Deense organisatie 'Danida'. Ze haalt me op van het hotel en tot mijn stomme verbazing praat ze Nederlands tegen mij. Dan blijkt dat ze al meer dan 30 jaar is getrouwd met een Nederlander die uit Zevenaar komt. Wat is de wereld toch klein.
Ze hebben al heel wat rondgezworven in Afrika en 8 jaar in Bangladesh.
In een barretje bij het strand praat ze me bij over het project Distance Learning. Ze is enthousiast maar heeft wel haar bedenkingen over de vrijwlliger die hier de afgelopen 2,5 jaar mee bezig is geweest. Ze regelt een interview voor mij voor morgenochtend en nodigt me uit om morgenochtend om 7.30 uur in het ziekenhuis een presentatie van een tandarts bij te wonen bedoeld voor artsen en verpleegkundigen wat in haar ogen een goed beeld geeft van de bevlogenheid van bepaalde mensen. Ook kan ik via haar een snorkeldag op zaterdag regelen tegen gereduceerd tarief.
's Avonds naar de bar tegenover het hotel gegaan wat volgens Mary voor voetbal het gezelligst is. Er is een tribune gebouwd en er zitten al enkele oranjefans. Grappig dat je overal Nederlanders tegenkomt. Een jonge meid werkte er in een bedrijf wat uit recycled materiaal lampen maakt en een man werkt er al meer dan 2 jaar als manager in een van de hotels. Zo waren er nog een stuk of 5 anderen die allemaal hier hun geluk beproeven. Helaas was het aan het eind van de avond minder gezellig toen Nederland de wedstrijd verloor met penalties.
's Mrgens op pad naar het ziekenhuis op nog geen kilometer afstand van het hotel. Het is er een drukte van belang om binnen te komen maar de blanke meneer (ik dus)nmag zo doorlopen. Het is een interessante presentatie en het zaaltje is stampvol. Zo blijk je bij ons gemiddeld 1 tandarts op 3000 patienten te hebben, maar in Afrika is dat 1 tandarts op
200000 patienten en op Zanzibar is dat zelfs nog hoger. De beste man werkt dan ook 7 dagen per week. Hij is ontzettend gedreven en heeft er alles voor over om te zorgen dat het hier beter gaat worden, bv. dat patienten ook hun gaatjes kunnen laten vullen in plaats van de kiezen meteen te laten trekken wat hier standaard is. En dat voor een salaris van nog geen €200,00 per maand!
Via Mary kom ik in kontakt met enkele mensen van het Ministerie van Volksgezondheid met wie ik over het project praat. Nu krijg ik echt te maken met de Tanzaniaanse stijl van praten. Het is enorm inspannend om hun engels goed te kunnen begrijpen want hun woordenkennis valt tegen en hun uitspraak is anders. Verder moet je je telkens afvragen of ze alles wel vertellen. Slecht nieuws vertellen ze liever niet. Ze willen graag dat je blijft sponsoren maar concrete resultaten/cijfers hebben ze niet. Tja wel opmerkingen dat bereik van internet nog wel eens te wensen overlaat of dat elektriciteit wel eens uitvalt. Als gevolg daarvan zou moraal van de studenten laag zijn om van de aangeboden kansen gebruik te maken. Maar wat is jullie rol dan hierin, vraag ik vervolgens. Hierop krijg ik niet echt een antwoord. Het Ministerie heeft geen geld. Dat is raar want er gaat behoorlijk wat geld naar het Ministerie maar helaas verdwijnt een fors deel in allerlei zakken waar het niet thuis hoort. Corruptie is echt een groot probleem hier.
Ze brengen me vervolgens naar de medische faculteit (een soort HBO opleiding voor verplegend personeel is het eigenlijk) waar ik verschillende medewerkers spreek en ook de directeur. Hun engels is wel beter, maar besluitvaardigheid of het oppakken van hun eigen rol in dit project verloopt zeer moeizaam en traag. Ik heb in 1 dag eigenlijk alle mensen gesproken die ik hier wilde interviewen. De volgende dag ben ik aan de hand van de interviews een concept verslag gaan schrijven, heerlijk op het balkon van mijn hotelkamer. Eind van de middag haalt Mary me op om met haar en haar man Gerard te gaan eten. Daarna ga ik mee naar hun huis. Ze hebben een apart gastenverblijf wat in feite gewoon een 2e huis is. Geweldig wonen
ze daar. Als je een deur aan de andere kant van de tuin opent, sta je meteen op het strand. Helaas ook hier weer een grote muur om het huis en 2 bewakers. Dat laatste is echt wel nodig want we hoorden vanavond nog van een Zuidafrikaan wiens huis was leeggeroofd terwijl hij naar het voetbal in de stad aan het kijken was.
Een dagje snorkelen! Daar heb ik me al een paar dagen enorm op verheugd. Het is echter bewolkt en het waait nogal. Het voelt fris en het is slechts 23 graden. Tja, het is winter zegt het gastgezin. Toch ontbijten we buiten. Gerard zegt dat de excursies met snorkelen altijd doorgaan en dat het later op de dag wel beter wordt. Ik word door medewerkers van het bureautje dat deze dag organiseert opgehaald en naar de plek gebracht waar we de boot zullen instappen. Uiteindelijk zijn er zo'n 90 toeristen die net als ik zin hebben in deze dag. Over 6 boten worden we verdeeld. Ik zit met wat Amerikanen(die in Zambia wonen), Zuidafrikanen, Belgen en Engelsen in een boot. Het bootje gaat behoorlijk op en neer over de golven en het is nog steeds bewolkt als we de eerste keer gaan snorkelen. Het water is echter prima en de onderwaterwereld is prachtig. Het is net of je in een tropisch aquarium zwemt. Vissen in allerlei kleuren die tussen het koraal en de zeeanemonen zwemmen. Echt genieten. Tijdens de tweede duik in het water begint de zon door de wolken heen te breken. Opnieuw prachtig! voor je het weet, ben je gauw een uur per duik in het water. De maag begint te knorren en dus is het tijd voor een zeer uitgebreide lunch op een onbewoond eilandje. Allerlei vis, garnalen en kreeft is er voor ons samen met rijst, brood en verschillende sauzen. Daarnaast kan je bier, water of fris drinken zoveel je wilt. Als toetje krijgen we alle fruitsoorten die er op Zanzibar zijn. Alleen de doerian die ontzettend meurt en ook net zo smaakt hoef ik niet meer. De rest is verrukkelijk. Uitbuiken doen we op het strand en in het water. De zon schijnt inmiddels volop. Aan al het goede komt een eind, dus op een gegeven moment gaan we weer de boot op. We zien nog enkele dolfijnen als we zeilend terug naar het vasteland gaan. Moe maar voldaan ben ik rond half zes terug in mijn hotel. 's Avonds heb ik Nederland in de troostfinale zien winnen van Brazilie. Het was best een leuke wedstrijd.
Ik loop, voor ik naar het vliegveld ga, nog wat rond door Stonetown. Je ziet heel veel fraai bewerkte houten deuren. De Arabieren en ook de Indiers hebben dit geintroduceerd. Elk hotel en beetje winkel hebben zo'n grote deur. De versieringen hebben ook allerlei betekenissen gericht op voorspoed en vruchtbaarheid. Dwalend door de straatjes, sta ik plots voor een grote katholieke kerk. Het is zondag en de mis is in volle gang met uiteraard veel gezang. Prettig dit weer eens te horen na elke dag 5 keer die mullahs via microfoons aan moskeeen een gebed te horen
verkondigen. En dan echt naar het vliegveld voor mijn trip naar het eiland Pemba, zo'n 100 kilometer verderop. Dat komt de volgende aan bod.