eerste vakantieweek

Na een korte nacht waar we natuurlijk eerst lekker hebben bijgekletst, gaan we met Kitty en Alex naar de Wonder Works. Dit is een werkplaats waar gehandicapten met afvalmateriaal kunstwerken maken. Dit past helemaal in het straatje van Rietje. Tot onze teleurstelling staan we voor een hek, maar met enige overtuigingskracht van ons mogen we toch naar binnen. Later begrijpen we dat de werkplaats normaliter wel open is maar vanwege een feestdag op vrijdag was besloten om de winkel te verven en opnieuw in te richten. De winkel was dus nog steeds gesloten. Op de open werkplaats zagen we een aantal mannen lassen. Ze zitten op de grond met hun kruk ernaast maar zijn fanatiek aan het werk. Ze maken bijvoorbeeld van allerlei afgedankt ijzermateriaal een mooi wrattenzwijn, of een ezel. Maar ook een giraf en een krokodil staan daar levensgroot. Ook voor een boom draaien ze hun hand niet om. Ze werken ook met glas dat ze omsmelten, ze scheppen papier en ze maken zeep. Rietje is helemaal enthousiast en wil hier graag een tijd aan de slag.

Voldaan zijn we een stuk gaan lopen (2 kilometer) wat in de verzengende hitte niet altijd meevalt. Maar dan heb je ook wat. Een spiksplinternieuw restaurant dat SALT heet, zorgde voor een fantastisch lunch waarna iedereen de komende uren geen boe of bah meer kon zeggen.

Na een korte nap in de middag, zijn we met zijn vieren gegaan naar een verjaardagsfeest van Maaike, een Nederlandse VSO-vrijwilliger die hier haar eerste verjaardag in Tanzania vierde. Zij viert het bij een vriendin die een dakterras heeft van 100 vierkante meter en waarvandaan je de zonsondergang fraai kan zien. Rietje en Alex hadden kaas, stroopwafels en leverpastei meegenomen uit Nederland. Dus dat werd smullen.. Haar eigen vriend die ook vannacht was aangekomen had ook kaas en ander lekkers meegenomen maar zijn bagage lag nog in Istanboel. Foutje van de vliegmaatschappij. Het werd heel gezellig met allerlei expats en hun familieleden. Als toetje hebben Kitty en ik Rietje en Alex meegetroond naar de Cape Town Fish Market, onze lievelingstent.

Met Rietje een wandeling gemaakt over het schiereiland Masaki/ Msasani. Je ziet er prachtige huizen met helaas muren eromheen alsof het kleine forten zijn. Er is hier zelfs een shopping plaza met een vrij
grote supermarkt waar veel expats hun boodschappen doen. We kopen wat kleine dingetjes en gaan dan naar het Seacliff hotel. Het is bijna het duurste hotel van Dar en ligt tegen de punt van het schiereiland met wat kleine winkeltjes eromheen. Het hotel kan je inlopen en dan kom je bij het terras waaraan het haar naam dankt. Het ligt namelijk tegen de rotsklippen aan. Het uitzicht is fenomenaal. De prijzen om iets te drinken of eten zijn helaas ook fenomenaal hoog, dus dat doen we maar ergens anders. Met een van de masai die hier overal de wacht houden ga ik op de foto. Hij geeft me zelfs zijn ebbenhouten knots om vast te houden en hij gaat ook op zijn tenen staan om bijna net zo lang als ik te zijn.

Wat een belevenis! Vanuit het hotel zijn we bij de terminal van de veerboot afgezet. De taxi kost omgerekend 12E en de overtocht met de ferry 10 cent. Wat een tegenstelling! Tussen dicht tegen elkaar geplaatste hekken komen we in een soort open loods, heel groot. Er zitten al heel wat Tanziniani te wachten. Zo te zien zijn wij de enige blanken en de mensen blijven maar binnenstromen.... In de loods zijn betonnen lange banken geplaatst waar wij gaan zitten wachten. In het middenstuk staan een paar invalidekarretjes, waar trouwens keurig
aangeklede gehandicapten bedelen. Zo te zien blijven ze hier de hele dag want ze kunnen zelf niet de rolstoel verplaatsen! Naast de loods kunnen brommertjes met en zonder aanhanger met veelzijdige
verkoopwaar in de rij gaan staan. Daarnaast kunnen de autoos wachten. Ik denk dat er uiteindelijk een paar honderd man in de loods zijn. Dan komt de veerboot aan. Alles loopt eigenlijk heel gedisciplineerd. PJ waarschuwt om vooral de trap links of rechts te nemen. Ik blijf zolang het kan dicht bij hem in de buurt want zoveel mensen die de boot op willen is niet te overzien. Plus we hebben onze bagage bij ons. Eenmaal boven op het dek zien we hoe groot dit schip is. Hopelijk laten ze niet teveel mensen op de boot, want het is wel voor te stellen dat hier rampen mee gebeuren. Er zijn ook hele klassen met kinderen die in keurige kostuumpjes meevaren. Helaas mogen we geen fotoos maken, want anders moeten we naar de kapitein, zoals PJ al eerder heeft meegemaakt.

Aan de overkant is een soort dorp van hutten en zandpaadjes en er liggen talloze bootjes in diverse kleuren. Een wirwar van hout, rook van vuurtjes, strooien daken, mensen en boten. En overal ligt veel stof.
Het is kleurrijk maar het heeft ook iets desolaats.

We nemen een bajaj (tuktuk) met de grote rugzak tussen ons in en de handbagage op onze schoot en gaan op stap naar Sunrise Beach resort. PJ had graag weer naar Kipepeo willen gaan maar dat was helaas volgeboekt, dus dan maar hiernaartoe. We worden bij de receptie afgezet. Verder mag de bajaj niet komen. We krijgen een hut met uitzicht op de oceaan. Het is simpel maar zo te zien schoon en met een douche. Het is er vrij rustig. Eerst maar eens lekker zwemmen in de Indische oceaan. Wat een genot, het water is heerlijk. Het is boeiend om te zien wat er allemaal langskomt op het strand waar wij op een strandstoel zitten. Mannetje op een fiets met allemaal kokosnoten die je voor een habbekrats kan kopen. Een ander loopt te leuren met een mand met koraal en schelpen. Dan een groepje vrouwen met kunstig gevlochten haar. Jongetjes die op en neer rennen en met elkaar stoeien. Vissers die met een treknet telkens een stukje langs de kust lopen. Iedere keer verzamelen ze de vangst van kleine visjes en schelpdieren die ze in een emmer stoppen en dan weer de zee in om een stukje verder het net weer uit te zetten. Vissers in hun gammele bootjes die zeilend terugkomen en hun vangst iets verderop op het strand te koop aanbieden. Rietje maakt zittend op het zand verschillende schetsen. Passerende tanzanianen kijken allemaal even over haar schouder en vinden het prachtig.
Je kan hier makkelijk de hele dag verblijven. Na twee dagen gaan we verder en vliegen naar de stad Mtwara in het zuiden van Tanzania. We worden opgehaald door Jim die hier als vrijwilliger werkt en waar
we de komende dagen mogen overnachten.
Mtwara is voor ons gevoel het echte Afrika: geen hoge gebouwen, maar overal huisjes en huizen met harde en vooral onverharde wegen. Overal zijn mensen te voet, op de fiets, op een moter en op veel plekken wordt allerlei koopwaar aangeboden. We komen ogen te kort. In niets lijkt het op wat we in Nederland of Europa gewend zijn. Zelfs Dar es Salaam lijkt in weinig op deze plaats.
Jim is net verhuisd van de campus waar hij in een zeer eenvoudig onderkomen was geplaatst (zie verhaal van Helen bij Pemba) naar een huis met 3 slaapkamers. Zijn vrouw komt eind deze maand en onze komst werkt als een soort katalysator om het huis een beetje in te richten en het bewoonbaar te maken. In zijn 'tuin' staan oa een mangoboom, sinaasappelboom en een papaya, allemaal vol met vruchten. Ook staat er een prachtige paarse bougainvillea. We lopen een beetje in de buurt rond en zien allerlei voor ons onbekende bontgekleurde vogels, van blauw-bruin tot felgeel/oranje.
De dag erop gaan Rietje en ik naar Mikindani wat ongeveer 10 kilometer verderop ligt. Dit plaatsje is arm maar zeer schilderachtig gelegen aan een mooie baai. Er is een fraaie oude Boma. Dat is een gebouw
wat door de Duitsers eind 19e eeuw is gebouwd als een administratiegebouw en fort voor de officieren. In de 90-jaren van de vorige eeuw stond het min of meer op instorten tot Trade Aid uit Engeland het gebouw ging leasen en opknappen/renoveren tot een hotel. Dat is zeer goed gelukt. Het hotel wordt nu ook gebruikt als een trainingscentrum voor jonge lokale jongens en meisjes om hen te leren hoe het toegaat in de hotelwereld qua bediening, serveren, schoonmaken, aan de receptie enz. En natuurlijk ook wat Engels. De beheerder is een Schot die graag over het hele project praat. We kopen uiteindelijk wat spullen gemaakt door mensen uit het dorp en een mooi fotoboek. Fotograferen op straat blijft lastig hier. Mensen zijn er zeer gevoelig voor en willen eigenlijk niet dat je hen, hun huis, koe of wat dan ook fotografeert.

Met ons gaat alles dus heel goed en we genieten volop en doen heel veel nieuwe indrukken op. Enige probleem is dat ik de afgelopen dagen last van mijn rug heb gekregen maar hopelijk gaat dat weer over.

Het volgende bericht zal zijn vanuit Zanzibar, want komende week gaat dit arme duo op safari voor 5 dagen :-)