impressies en safaris

Sikuni is de markt in Mtwara waar Rietje drie keer naartoe is gegaan om bananen te kopen. De markt is levendig en er is van alles te koop: fruit, groenten, vlees, vis, kruiden maar ook alles wat je nodig hebt om het
eten klaar te maken, huishoudelijke spullen, kleren (overal zie je nog de oude Singer naaimachines die kennelijk onverwoestbaar zijn). We zijn de enige blanken op deze markt en dat geeft een raar gevoel. Ik begrijp nu veel beter hoe een Marokkaan, Turk of een kleurling zich voelt als hij in Nederland bijvoorbeeld op het ijs staat. Je bent een eenling, apart van de anderen en een bijzonderheid om te zien. Iedereen kijkt naar ons, spreekt ons aan, lacht of is soms bedreigend. Met al dit soort uitingen heb je te maken. Wat doet dat met mij, met Rietje, met ons? Soms voelt het wat unheimisch en verder proberen we er maar niet teveel over na te denken, maar de smalle steegjes hebben we maar gemeden. En ook heel belangrijk dat we vrolijk zijn. PJ lacht wat af over de opmerkingen over zijn lengte! De jongen, die ons met zijn tuktuk vervoert is Juma. Hij is heel betrouwbaar en eerlijk. Hij heeft ons overal naar toegebracht en na 5 dagen was het bijna moeilijk om hem gedag te zeggen. Met een brede smile zei hij ons gedag.

Een voorbeeld wat ons door Harry Macewan, de manager van het Old Boma hotel in Mikindani werd verteld, is helaas ook illustratief voor dit land. Ruim een week geleden kreeg een chauffeur van zijn hotel op de terugweg van wat boodschappen een ongeluk met een motorrijder. De motorrijder was er vrij slecht aan toe. Inmiddels kwamen er mensen op de chauffeur aangelopen en dat was zo dreigend dat de man wegliep. De mensen hebben vervolgens alles van waarde uit de auto gehaald en zijn weggegaan. Inmiddels was de politie gewaarschuwd en was een ambulance onderweg. De politie vertelde doodleuk dat het beter was geweest als de motorrijder was doodgegaan want dan hadden ze een procesverbaal kunnen opmaken en de schuld volledig bij de motorrijder kunnen neerleggen. Nu kwam er echter een hele papierwinkel aan te pas, waar ze helemaal geen zin in hadden. De ambulance wilde de motorrijder naar het ziekenhuis brengen, maar dan moest er vooraf wel voor de benzine betaald worden want anders namen ze hem niet mee. Het hotel betaalde de kosten ervan. Bij het ziekenhuis zeiden ze dat er waarschijnlijk een deel van het been afgezet moest worden, maar wellicht kon men in Dar meer doen zonder dat dat noodzakelijk was. OK, breng hem maar naar Dar, zei het hotel. Dat doen we, maar u moet dan wel voor alle kosten betalen. Heel bizar en helaas ook tekenend voor de mentaliteit van het land. Het zegt ook veel over wat een mensenleven hier waard is, namelijk zeer weinig. Als je geld hebt, kan je hier prima vertoeven. Als je geen geld hebt, dan heb je pech. Zo hard is het hier.

Eenmaal terug in Dar gaan we met de taxi van het vliegveld naar het hotel. Dat was een belevenis op zich. De beste man, meer een jochie die net zijn rijbewijs had, reed zo hard en roekeloos, schietend van links naar rechts en omgekeerd, dat we blij waren dat we heelhuids bij het hotel kwamen. Volgens ons had de man wel zijn oude record qua snel vervoeren van het vliegveld naar Dar verbroken. Meestal duurt dat gauw een half uur bij geen verkeer, 1 uur of langer bij gewoon of druk verkeer. Hier was sprake van gewoon verkeer, maar we waren er in ongeveer 20 minuten. In Dar slapen we een nachtje in het centrum in een minder goede wijk. Het hotel zelf is prima en wordt gerund door Indiers. We worden als vorsten onthaald, de kamer is uitstekend met alles erop en eraan. We hebben een balkonnetje op de 6e verdieping met 's avonds best een mooi uitzicht. Vlakbij zagen we dat er een bruiloft of in ieder geval iets feestelijks plaatsvond op een groot versierd
dakterras. Op verschillende gebouwen zag je wat neonkleuren. De volgende ochtend vielen ons de schellen van de ogen toen we naar buiten keken. Wat een armzalige gebouwen, slecht onderhouden of
nog in de (deels houten!) steigers. Alleen de moskee zag er wel fraai uit. We hebben na het ontbijt toch een rondje gewandeld. De buurt wordt voor een deel bevolkt door Indiase mensen en er zijn veel kleine winkeltjes met van alles te koop. Het verkeer is alomtegenwoordig en druk. Je moet continu uitkijken want je kan meestal niet over de stoep en loopt dus vaak een stukje langs de rand van de weg. Na ruim een half uur vonden we het wel welletjes en zijn we naar de lobby van het hotel gegaan om te wachten tot het tijd was om naar het vliegveld te gaan.

Nu hadden we de tegenovergestelde taxichauffeur. Hij had een oud brik zonder airco. Ruim 1,5 uur deden we erover en het was snikheet. Ook ging hij eerst naar het verkeerde vliegveld want voor de kleine
vliegtuigen moet je naar een vliegveld een kilometer verderop gaan. Dat kostte ons weer een half uur. Eindelijk waren we er en vanaf toen liep alles eigenlijk op rolletjes. Keurig op tijd gingen we naar ons vliegtuig
waar naast ons nog één passagier was. (er zijn maar 12 plaatsen, maar toch hadden we het gevoel van ons eigen vliegtuigje). Na 3 kwartier vliegen zagen we een baan van rode aangestampte aarde waar
het vliegtuigje ging landen (voor de oudjes onder ons: we kregen een beetje het gevoel van Flying doctors). We werden opgehaald door een grote Landrover die ons over het rulle zand door het bos bracht
naar ons verblijf voor de komende nachten. Tijdens dit ritje zagen we al de eerste giraffen. We werden ontvangen door de managers (een stelletje, zij uit Zimbabwe, hij uit Zuid Afrika) die ons hartelijk welkom
heten en we kregen van een bediende een koude vochtige doek om ons een beetje op te frissen en vervolgens een glas versgeperst ananassap. Dat beloofde veel goeds, dachten we meteen allebei. Ik had bij het boeken gehoord dat het op een aantal dagen vol was wat betreft de hutten, dus de eerste 2 dagen zouden we slapen in een tent en daarna 2 nachten in een "Mudhut". Toen we de tent zagen, dachten we allebei "Hmm, dat zijn wel erg kleine eenpersoonsbedjes met verder helemaal niets, vooral geen ventilator en dus warm" We vroegen of er misschien toch nog een hut vrij was. Tot onze verrassing en blijdschap zei de manager dat dat het geval was omdat iemand net had afgezegd. Zo'n Mudhut is fantastisch: een grote ronde hut met een prachtig 2 persoonsbed, een zitje en eraan vast nog een ronde hut met de badkamer en toilet. Koud en warm water. Lampen op lampenolie en ledlichten die op zonne-energie werken plus (heel belangrijk) een ventilator. En onze eigen bewaker, een Masai-krijger. Aan de sleutel zit een fluitje waar je in noodgevallen, bv een olifant die voor je neus staat, op moet blazen en dan komt de Masai krijger. De apen slingerden door de bomen en we hadden op weg naar de bar al een ontmoeting met een hagedis/varaan van ruim een halve meter. Rietje zag 2 dagen later er nog eentje van ruim 1,5 meter. Overal hoor je onbekende geluiden van dieren, bladeren enz waar we eerst van schrokken en daarna snel aan gewend raakten. Voor de mudhut is een zitje met prachtig uitzicht over de rivier die voor/beneden ons langs stroomt. Het duurde niet lang voor we het eerste nijlpaard zagen. De bar en het restaurant liggen een 100 meter naast ons en daar is het heerlijk relaxen en chillen. We nemen een lekker wijntje en bier en gaan helemaal in de relaxstand. 's Avonds krijgen we een 3-gangen maal, bestaande uit een cremesoep van bloemkool dan boeuf stroganoff met wat groenten en aardappelpuree en toe een stuk chocoladetaart. We vroegen ons telkens af of we plotseling ergens in Europa zaten in plaats van midden in de bush in Tanzania.

Die nacht was het even wennen aan de volkomen duisternis en de geluiden, die kwamen uit de bush. Wat zou dit voor geluid zijn vroegen we ons af. En zoveel sterren! En dan de Masai-krijger die achter de hut
de wacht houdt bij een vuurtje.

Voor de gamedrive de andere ochtend waren we met z'n vieren. Er gingen ook 2 Italianen mee die verzot waren op Safaris.We rijden naar de ingang van het park waar we worden ingeschreven en waar de entree betaald moet worden. Naast de chauffeur zit de gids die ons 2 dagen die week zal begeleiden. Het is een ervaren gids en weet veel dus daar zijn we blij mee. De masai giraffen zijn in grote aantallen aanwezig en ook veel impalaas rennen in groepen voor ons uit. Het is heel bijzonder om vanuit de landrover de beesten te zien. We rijden de hele dag door het park op zandwegen maar ook offroad, zoals dit heet. Daardoor komen we op plekken waar onverwacht dieren opduiken. Een groep buffels, gnoes die samen met zebra's liepen omdat die betere ogen hebben lopen ze samen op. Kudus. Veel vogels, krokodillen, nijlpaarden die lagen te zonnen en later zagen we ook leeuwen. Een grote mannetjesleeuw zat nog geen 2 meter van ons af. Wel even wennen maar ze lagen heerlijk te slapen want ze hadden die ochtend een gnoe gevangen en opgegeten. Ik bedoel maar. Een van de redenen waarom kenners van safaris naar Selous komen, zijn de aanwezigheid van de Afrikaanse wilde hond, een grappig gevlekt beest van een klein formaat hond met grote oren. Ze jagen in groepen en zijn zeer volhardend en strategisch in hun jacht. Ze worden bedreigd met uitsterven en zijn dus niet zo makkelijk te vinden. Maar we hadden geluk en vonden een roedel van 12 honden die onder een struik lagen te rusten. Meestal jagen ze 's nachts want overdag is het veel te warm voor het jagen.

De tweede dag bestond uit een wandeling van 2 uur en een bootsafari. De wandeling was bij zonsopgang, als het nog niet zo warm is. Met ons liep behalve een gids en een leerlinggids ook een ranger met een geweer mee, want je weet maar nooit hoe dieren kunnen reageren. Tijdens de wandeling toonde de gids ons allerlei planten en bomen waarvan sommigen uiterst giftig zijn en anderen juist een fantastisch
medicijn zijn tegen bv malaria of een kater. Ook zien we sporen en uitwerpselen en weten dus nu wat van een giraf is of van een impala of van een wrattenzwijn. Altijd handig als we weer in Nederland zijn :-)
Op het bootje gaan we het park in: we zien de nijlpaarden van zeer dichtbij en ook de krokodillen. Van beiden zijn er tienduizenden in het park. Veel vogels zien we: kleintjes, zoals de verschillende ijsvogels
(we hebben 4 verschillende soorten gezien) en bijeneters met hun prachtige kleuren en grote jongens, zoals de Goliath reiger, verschillende ooievaars, visarenden, ibissen enz.

Op de derde en laatste dag zeiden we dat we nu wel eens een olifant wilden zien, want hoe gek dat ook klinkt, die hadden we nog steeds niet gezien. Chas, onze gids, beloofde dat we minimaal een olifant zouden zien anders vrat hij zijn hoed op. Dus na ruim 1,5 uur rijden over allerlei achteraf weggetjes waarbij we regelmatig olifantenpoep tegenkwamen, zagen we eindelijk de olifant. Meteen een groepje van 6 waaronder een jonkie van 2 jaar. Magnifieke beesten om te zien, zeker in hun eigen omgeving. Tot onze verbazing hoorden we dat een volwassen olifant dagelijks zo'n 300 kilo aan eten naar binnen moet werken, dus daar is hij eigenlijk alleen maar mee bezig de hele dag. Iets later kwamen we weer een olifant tegen, een jong mannetje met mooie hoorns. Na de lunch gingen we naar een plek waar leeuwen gisteren een buffel hadden gedood. Nu zaten er allerlei gieren te vechten om de laatste stukjes vlees. En ..... iets verderop stond een hyena zijn kans af te wachten om ook nog iets van dit feestmaal te mogen meepakken.
De lunches zijn trouwens wel bijzonder. Ergens in de bush onderweg bij een grote baobabboom of onder een boom vlakbij een meer wordt er gestopt en stappen we uit om de benen even te strekken. De gids en de chauffeur halen intussen een tafel en stoelen te voorschijn en gaan dan de tafel voor ons dekken met een tafelkleedje, borden, bestek, servet enz. We krijgen dan bv samosa's met salade en fruit. Drankje erbij en tot slot nog thee of koffie. We voelen ons dan echt ouderwetse koloniale blanken met hun bediendes. De lunch smaakte er overigens niet minder om. Met pijn in ons hart verlaten we deze goddelijke plek (alleen de portemonnee vindt het niet erg, want goedkoop is zo'n safari niet). Ter afscheid zien we bij het vliegveldje voor ons vliegtuigje komt, een groep van 30 olifanten langskomen. Wauw!!
En nu op weg naar Zanzibar.