1 week voorbij

Vrijdag heb ik een vergadering bijgewoond van het project EQUIP T ELT (Education quality improvement programme) waarbij naast de projectmanager Delfina ook de project officers Haidari en Maryam aanwezig zijn plus een 6-tal vrijwilligers uit het land (allemaal uit de Filippijnen). Er is gesproken over de stand van zaken en vervolgens hoe we de cirkel van Planning, Uitvoeren en Evaluatie het beste kunnen laten functioneren.
Je merkt meteen dat je met leraren te maken hebt. Direkt ging er eentje bij de flipboard staan en aan de hand van opmerkingen uit de groep
keurig een overzicht maken. Je merkt ook dat je met professionals in het veld te maken hebt die graag hun steentje willen bijdragen.
Ik heb gevraagd naar hun ervaring met DevResults, de digitale databank van VSO, maar merkte dat ze daar weinig tot geen gebruik van maken. Wachtwoord werkt niet of verbinding is slecht. Het zijn slappe excuses want mails kunnen ze wel verzenden alsook via Facebook kontakten onderhouden. Daar moet ik dus wel iets mee doen als ik mijn aanbevelingen ga maken.
Tussen de middag eens niet buiten de deur gegeten maar een pot Tanzaniaanse pindakaas en wat brood gehaald met een pak sap. Heerlijk!
Met projectmanager Aloys over een ander project gesproken: Distant learning. Dit project loopt in Zanzibar en om die reden mag ik op kosten van VSO woensdag naar Zanzibar toe om de betrokken instanties te gaan interviewen in verband met een mogelijke verlenging van het project. De woensdag erop ben ik pas weer terug. Wauw, wat een prachtige kans om het nuttige met het aangename te verenigen. Ik voel me echt een geluksvogel. Enige minpuntje is dat op Zanzibar vanwege de ramadan overdag veel gesloten is. Zanzibar is eigenlijk 2 eilanden. De beide eilanden bestaan bijna geheel uit moslims, dus ik moet tijdig water en eten regelen voor overdag. Aan de andere kant ook een gelegenheid om te kijken of ik mijn duikbrevet kan halen danwel lekker kan gaan snorkelen, want dat schijnt daar fantastisch te zijn.
Op de lodge ben ik in kontakt gekomen met Roger, een gepensioneerde schooldirecteur (pas 59 jaar) uit Engeland maar geboren in Zuidafrika. Hij is in maart aangekomen en werkt de komende 2 jaar in Lindi, een plaats langs de kust in het zuiden van Tanzania, aan een schoolproject. Hij is nu in Dar om een auto te kopen omdat vervoer met lokale bussen zo veel tijd kost en het gewoon handig is om eigen vervoer te hebben. Buiten Dar rijdt men iets minder gevaarlijk, maar ik zou er zelf toch nog een keer over nadenken. Roger is een ongelooflijke gezellige prater en hij heeft in de 3 maanden dat hij eerst in Dar verbleef heel veel rondgewandeld en kent de wijken rond de lodge vrij goed. Hij toont mij en mijn collega Kitty enkele slimme routes om naar bv Slipway te gaan of naar de Village supermarket, maar ook naar mijn werk.
De kontrasten tussen rijk en arm zijn enorm groot. De rijken hebben hier enorme huizen met een lap grond eromheen maar daar zie je weinig van want het wordt aan het oog onttrokken door hoge
muren met erboven prikkeldraad of draad onder hoogspanning. Tegenover zo'n muur kan aan de kant dan een hutje opgebouwd uit planken, golfplaat en plastic staan. Echt bizar.
De mensen op straat zijn vaak gekleed in gewone kleren, maar met name vrouwen dragen nog wel eens kleurrijke sjalen en/of gewaden. Verder zie je de Masai in hun traditionele kleding wat een erg mooi gezicht is. Ze zijn erg statig en zeer tengergebouwd waardoor het lijkt of ze enorm lang zijn. In de praktijk zijn ze gemiddeld 1.80 meter. Ze lopen vaak met een lange, dunne stok en zijn gewapend met een grote ebbenhouten knuppel en een lang mes. Het schijnt dat ze ook niet aarzelen die te gebruiken als ze dat nodig achten bij gevaar. Meestal zie je ze als bewaker van geparkeerde auto's.

Mijn eerste weekend! Lekker uitgeslapen tot 8 uur. Met Roger gaan we lopend door de wijk richting Cocobeach, een strand waar je 's nachts
niet moet komen volgens de LP gids, maar in het weekend overdag veel bezoekers trekt en dus ongevaarlijk is. Onderweg komen we een enorme baobabboom tegen bij een huis. De bewaker toont ons een vrucht die van de boom is gevallen en die je kan eten. Zoals je op de foto ziet, is het geen klein boompje.
Vlakbij het strand is een kleine shoppingmall en daar drink ik in de boekenwinkel mijn eerste echt koffie sinds ik in Tanzania ben. Heel raar eigenlijk dat het zo moeilijk is om goede koffie te krijgen want Tanzania schijnt een van de grootste koffie-exporterende landen ter wereld te zijn. De koffiebonen komen uit Tanzania maar de einddprodukten waarop juist veel geld te verdienen valt, worden in het buitenland gedaan. Die importeert Tanzania op haar beurt weer waardoor het produkt heel duur is in Tanzania. Dat zie je ook met bv melk. Er zijn hier veel koeien, maar kaas wordt hier niet gemaakt maar geimporteerd en dus ongelooflijk duur. Ansjovis wordt hier voor de kust gevangen maar het inblikken gebeurt in het buitenland.

Op het strand zie je langs de bosjes een soort hutjes van plastic met ernaast waslijnen waar zwemgoed hangt. Je kan voor een schijntje een
zwembroek huren en die in het verkleedhok (van plastic) aandoen. Toch maar blij dat ik mijn eigen zwembroek al aanheb want ik zie dat toch
niet helemaal scherp. Sterker nog, ze hebben a geen zwembroek in mijn maat en b ik zou geheid door dat plastic heen gaan.
De oceaan is hier zeer ondiep maar wel erg rotsachtig en er zit (scherp) koraal tussen. Na een keer in het water houd ik het verder voor gezien
en ga lekker vanuit een strandhut rondkijken wat hier allemaal op het strand langskomt. Je kan van alles kopen van allerlei mensen die hun
spullen aan je willen slijten, zoals de gebruikelijke toeristische kralen en spiegeltjes maar ook dvd's, etenswaar enz. Een jongen op een fiets
zie ik voorbijkomen langs de waterlijn. In de verte zie je op de Indische oceaan grote vrachtschepen met containers op weg naar Mozambique of ZuidAfrika. Een voor een gala uitgedoste groep mensen komt het strand op om fotoos te laten maken. Een jongetje in een pak mag op een paard een klein rondje maken, terwijl het gezelschap hem luid toejuicht. De lokale bevolking gaat met een opgeblazen binnenband als drijfboei het water in.
Het is er allemaal heel gemoedelijk. Na enkele uren hebben we het gezien en gaan we op ons gemak terug naar de lodge.
's Avonds zijn de grote voetbalwedstrijden Belgie-Argentinie en Nederland-Costa Rica. De 1e wedstrijd zien we tijdens het eten met Roger en voor de 2e wedstrijd gaan we met oranje shirt, sjaal en opblaashamer naar de bar Triniti, die door een Nederlandse vrouw wordt gerund. Het is er al behoorlijk druk als we komen. Iedereen is uitgelaten in oranjesfeer. De paar Belgen die er nog zijn kijken een beetje sip na het verlies van hun elftal tegen Argentinie. De ontlading na het penlatyschieten is enorm. Het dak gaat er zowat af. Tegen 2 uur 's nachts komen we zeer voldaan terug in onze lodge.